Instytucja zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę to świadczenie związane z realizacją obowiązków odszkodowawczych wynikających ze szkody na osobie. Zadośćuczynienie przysługuje osobom, których ciało zostało uszkodzone w wyniku działania osób trzecich. Podstawą do żądania zadośćuczynienia mogą być wszelkie sytuacje w wyniku których osoba trzecia doprowadziła do uszkodzenia naszego ciała (np. w wyniku wypadku samochodowego, poślizgnięcia na chodniku, potknięcia na nierównych schodach, pogryzienia przez psa).

Zadośćuczynienie  precyzuje art. 445 § 1 k.c. odwołujący się do treści art. 444 § 1 k.c. stanowiąc, iż osobie poszkodowanej, która w wyniku wyrządzonej jej szkody doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie jest świadczeniem:
•    jednorazowym

wypłacane jest co do zasady jednorazowo. Przy określaniu jego wysokości kwotowej należy mieć na uwadze wszystkie elementy krzywdy łącznie z tymi, które mogą ujawnić się w przyszłości. Zdarzają się sytuacje, w których nie można  było przewidzieć przyszłych, negatywnych następstw uszkodzenia ciała – otwarta pozostaje wtedy droga do odrębnego przyznania odpowiedniej sumy w razie ujawnienia się nowej krzywdy;

•    pieniężnym (wyrażonym w odpowiedniej kwocie);

•    mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego (jego zadaniem jest wyrównanie uszczerbków o charakterze niematerialnym związanych z doznaną krzywdą).

Krzywda przejawia się rozmiarem kalectwa, oszpeceniem, ograniczeniami ruchowymi, ograniczeniami w możliwości wykonywania czynności życia codziennego, długotrwałością cierpień, leczenia, rehabilitacji (chodzi tutaj o bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne, okres dochodzenia do względnej sprawności, przywrócenie funkcji organizmu etc.), poczuciem bezradności życiowej, ograniczeniem widoków i możliwości poszkodowanego w przyszłości (chodzi tutaj o niemożność podjęcia pracy, wykonywania wyuczonego zawodu, uprawiania sportu, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, aktywnego korzystania z życia i rozrywek);

•    osobistym tzn. przynależne jest poszkodowanemu przy czym są tutaj dwa wyjątki tzn. prawo do zadośćuczynienia przechodzi na spadkobierców poszkodowanego, ale tylko wtedy gdy roszczenie o nie zostało uznane na piśmie lub gdy powództwo o nie zostało wytoczone jeszcze za życia poszkodowanego;